بسته اقاقیا

چرا نویسندگی و داستان‌نویسی یاد بگیریم؟

ما آدم‎‌ها عادت داریم به داستان‌گویی؛ و به قدری این قالب برایمان ارزشمند است که تقریباً همه چیز را داستانی دریافت می‌کنیم و داستانی هم انتقال می‌دهیم. مثلاً وقتی می‌خواهیم از یک مهمانی برای دوستمان بگوییم هم قصه‌وار تعریف می‌کنیم؛ با حسین و احمد و بابک به خانۀ مرتضی رفتیم و مشغول گپ‌زدن بودیم که آرش از راه رسید. کمی از آمدنش نگذشته بود که با احمد بحثش بالا گرفت. اصلاً وقتی آمد هم عصبی بود (اینجا حتی فلش‌بک زدیم) و … .

درواقع شیوۀ داستان‌گویی برای ما انسان‌ها، شیوۀ متعارف انتقال مطلب و ایجاد ارتباط با دیگری است؛ از بشر اولیه که روی دیوار غارها نقاشی می‌کرد، داشت قصه می‌گفت و از این راه، اندیشه و عواطفش را انتقال می‌داد تا عکاسی که عکس میگیرد و زمان را در لحظه‌ای ثابت می‌کند، تا نوازنده‌ای که قطعه‌ای را می‌نوازد، تا نمایشنامه و فیلمنامه و اپرا و رقص و باله و تعزیه و پرده‌خوانی و … .

داستان به جهت انسجام ساختاری، به ذهن انسان نظام می‌دهد. بنابراین وقتی عادت می‌کنیم به داستان‌گویی، ذهن ما عادت می‌کند به ساختاردهی مطالب، و این یعنی انسجام ذهنی. ذهن منسجم، در جهان کنونی که عرصۀ رقابت روایت‌هاست، بهتر و دقیق‌تر می‌تواند هدفگذاری و حرکت کند.

بستۀ اقاقیا چیست؟

گل‌های خوشه‌ای سفید یا صورتی اقاقیا بسیار خوشبو هستند و در میانۀ بهار، جانِ شهر را معطر می‌کنند. از سوی دیگر این درخت چون شاخه‌هایش خاردار است، به خارمغیلان معروف است. آنچه در اشعار فارسی درباره‌اش آمده، حکایت از به جان خریدن درد و زخم خارهای این گیاه در مسیر رسیدن به معشوق و جانان است. مثلاً سعدی می‌گوید: جمال کعبه چنان می‌دوانَدَم به نشاط/ که خارهای مغیلان حریر می‌آید؛ یا این بیت مشهور حافظ که می‌گوید: در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم/ سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان غم مخور.

نوشتن مسیر سختی دارد؛ اراده و پشتکار می‌طلبد اما به خاطر داشتنِ شکوفه‌های خوشبو و جان‌نوازش، انگیزه‌بخش است.

بستۀ اقاقیا شامل دو دوره کارگاه‌های ضبط‌شدۀ نویسندگی خلاق و داستان‌نویسی مقدماتی است که در زمستان 1400 و تابستان 1401 به صورت مجازی برگزار شده و در اختیار شما قرار گرفته است.