خیلی مهم است که در پرداخت داستانی و نوشتن جزئیات خرده‌روایات دقت کنید چراکه مخاطب براساس پرسپکتیو روایت شما نتیجه می‌گیرد که راوی در کجای محور زمان ایستاده و می‌تواند با داستان همراه شود و پیش بیاید.

باید برای هر عنصر داستانی بررسی کنید چه نویسنده‌ای در چه اثری درخشان ظاهر شده، آن را ملاک و الگوی خود قرار دهید. این آن چیزی است که در سبک‌شناسی دنبال می‌کنیم

ویراستار مسئول علمی‌تر کردن، بازنویسی، نمونه‌خوانی و نقد و طراحی اثر هم نیست. ویراستار حق ندارد سهواً یا عمداً مفهوم مدنظر نویسنده را عوض کند. پس وظیفۀ ویراستار چیست؟

خشت اول و فونداسیون هر اثر روایی «یک شخص و یک مسئله»ی جذاب است. پس وقتی کسی می‌گوید که «یک ایده دارم ولی نمی‌دانم چه‌طور آن را گسترش بدهم»، مسئله این است که احتمالاً «یک شخص و یک مسئله»ی ضعیفی دارد.

چه بنویسیم؟ خلاصۀ داستان‌ها و رمان‌هایی که می‌خوانید و فیلم‌هایی که می‌بینید را بنویسید؛ این کار بعدها در نوشتن ایده و طرح خیلی به شما کمک می‌کند.

داستان‌نویس خوب کسی است که لابراتوار چاپ عکس دارد! یعنی به جای آن‌که جمله بسازد، عکس تولید می‌کند؛ به عبارت دیگر، هر کلمه پیش از آنکه در خدمت تشکیل یک جمله باشد، باید پیکسلی برای ساخت یک عکس باشد.

در تصویرگری داستان کودک با دو نوع متفاوت از تصویرگری روبه‌رو هستیم و دو شکل کتاب داستانی داریم: کتاب مصور و کتاب تصویری.

ما می‌خواهیم یک رمان کلاسیک بنویسیم. مهمترین بخش یک رمان کلاسیک، داشتن «قهرمان» است. متأسفانه مهمترین کاستی رمان فارسی هم این است که کمتر توانسته قهرمان تولید کند!

هر فعالیتی که رخداد و اتفاقی را در بستر زمان بازنمایی یا تعریف کند، روایت (narrative) است. به عبارت دیگر، داستان آن چیزی است که گفته می‌شود و روایت، نحوۀ گفتن داستان است.

ما به عنوان نویسندۀ طنز باید در پرداخت آن خاطره، یک مقدار دروغ بگوییم و اغراق کنیم. یک کمی خاطره را دستکاری کنیم تا بامزه شود...