آمریکا (برادران وارنر)، کارگردان: مایکل کورتیز. فیلمنامه: جولیوس اپستاین، فیلیپ اپستاین و هوارد کوچ. بر مبنای نمایش نامه «همه به کافه ریک می‌روند» نوشته مورای برنت و جون آلیس فیلمبردار: آرتور ادِسِن موسیقی: ماکس استانیر بازیگران: همافری بوگارت، اینگرید برگمن، پل هنرید، کلود رینز، کنراد فایت، سیدنی گرین استریت، دولی ویلس، پتر لوره و س.س.ساکال. سیاه و سفید 102 دقیقه
– کازابلانکا، جنگ جهانی دوم. آمریکایی ماجراجویی به نام «ریچارد بلین» معروف به «ریک» (بوگارت) که بار یک عشق نافرجام را بر دوش دارد، دور از جبهه های جنگ کافه ای را اداره می‌کند. با ورود محبوبه قدیمی «ایلسا» (برگمن) همراه با شوهرش «ویکتور لاسلو» (هنرید) که از رهبران نهضت مقاومت است، خاطرات برای ریک زنده می‌شود. اما ایلسا به کازابلانکا آمده تا با ویکتور خود را به کشورهای آزاد برساند و به مبارزه با نازی‌ها بپردازند. حالا کازابلانکا زیر نظر حکومت ویشی (حکومت دست نشانده آلمانی‌ها) اداره می‌شود و نازی‌ها بر همه امور نظارت دارند بنابراین ترک کازابلانکا به آسانی و بدون کمک ریک امکان پذیر نیست. با این همه ریک ابتدا می‌خواهد دلیل جفای محبوبه را در چند سال پیش بفهمد.
– فیلم از همان سال نمایش محبوبیت بسیاری پیدا کرد و به زودی به عنوان اثری نمونه شناخته شد. رمانتیک ترین فیلم تاریخ سینما؟ بهترین فیلمی که در سیستم استودیویی هالیوود تولید شده است؟ یا بیش¬تر یک شمایل تا اثر هنری؟ بازی بی بدیل بوگارت یکی از محبوب ترین و احساساتی ترین چهره های تاریخ سینما را به دست داد. ترانه «در طی گذشت زمان» به عنوان سرودی بین المللی تلقی شد. بعضی از گفتگوهای «ریگ» و «ایلسا» را تماشاگرانی از گروه های سنی متفاوت در حد گفت و گوهای نمایش نامه های شکسپیر زمزمه کردند… و کازابلانکا به عنوان شهر عشاق محکوم به جدایی، دیگر فقط نامی بر نقشه جغرافیا نبود. ظاهراً همه مهره ها (به طور اتفاقی؟) برای این فیلم سر جای خودشان نشستند. بعید است که کاری هالیوودی بار دیگر در تمام زمینه ها اینگونه برنده بشود.
منو
