گزارشی از جلسه‌ی اول فیلودرام
(خوانش نمایشیِ نمایشنامه‌ی «مرگ در می‌زند»، اثر وودی آلن)
چند سالی می‌شود که نسبتِ فلسفه و درام از جمله دل‌مشغولی‌های اصلی‌ام شده. پس از خواندن کتاب «تئاتر ایده‌ها»، اثر مارتین پوشنر بود که انگیزه‌ام برای برگزاری خوانشِ نمایشنامه‌های فلسفی دوچندان شد.
در طول تاریخ، فیلسوفان؛ تئاتر را بانیِ تنزّل مفاهیم فلسفی دانسته‌اند. نیز از سوی دیگر، اهالی نمایش، با تعریف صحنه‌ی اجرا به کُنش، وظیفه‌ی فلسفه را به صرف تبیین ایده‌ها تقلیل داده‌اند. در این میان، متفکرانی سر برآوردند که در پی آشتی میانِ فلسفه و درام بودند.
در جلسه‌ی اول، پس از بیان این مقدمات، خوانش نمایشنامه‌ی تک‌پرده‌ای «مرگ در می‌زند» توسط دوستانم (صادق آتش زر و احمد اسدیان) انجام شد و در انتها با حضّار به گفت‌وگو پرداختیم.
در گفتگوی‌مان به این مسئله اشاره شد که آلن، چگونه در آثارش به نقد فلسفه‌ی سیستماتیک می‌پردازد و زندگی را از هرگونه جدّیت تهی می‌کند؛ و چگونه ایده‌های آسمانی را در زمین جست‌وجو کرده و شخصیت‌های شوالیه و مرگ را در «مُهرِ هفتم»، از برگمان ستانده و در دنیای کمیکِ خود با ظاهری متفاوت بازسازی کرده است.
و در آخر، از همکاریِ مدرسه‌ی اسلامی هنر، و همچنین از کسانی که به‌صورت آنلاین این جلسه را دنبال کردند، به‌خصوص دکتر حسین سرانجام، که با پیشنهاداتی ارزنده، مرا یاری کرده‌اند تشکر می‌کنم.
سید صدرالدین فردوسی
