به گزارش پایگاه خبری شهر بیست، محمدرضا سرشار مشهور به رضا رهگذر در سی و نهمین کارگاه چای و داستان که در مدرسه اسلامی هنر برگزار شد، از تجربههای داستان‌نویسی‌اش گفت.
وی، ذاتی بودن و آموزش‌ناپذیری داستان‌نویسی و هنر را یک دروغ باستانی خواند و گفت: شاید منشأ این دروغ هم خود هنرمندان بودند که مدعی بودند هنرمندان یک گروه برگزیده و تافته جدابافته‌ای هستند و خداوند در آنها استعداد ویژه‌ای گذاشته که در وجود دیگران نیست. این باعث شد عده زیادی در طول تاریخ خودشان را کنار بکشند چون فکر می کردند ژن حامل استعداد هنری در آنها و خانواده شان نبوده و نیست.
این نویسنده مشهور ادبیات انقلاب با بیان اینکه بعضی ها حتی به این قضیه جنبه آسمانی میدادند، افزود: مثلاً اعراب جاهلی معتقد بودند هر شاعری یک جنی دارد که شعر را به او الهام میکند. این طوری در طول زمان برای خودشان یک وجهه برتری ایجاد کردند و احترام و شیفتگی ساختند. واقعیت این است که هیچکسی نتوانسته وجود چنین ژنی را اثبات کند.
نویسنده «سلول بنیادین داستان»، داستان‌نویسی را با موسیقی مقایسه کرد و گفت: در بین هنرها ناب ترین هنر، هنر موسیقی است و از قضا ریاضی‌ترین هنرها هم موسیقی است و قوانینش به قدری دقیق است که اگر یک ذره تخطی کنید هر شخص عامی میفهمد که از دستگاه و چارچوبی که باید اجرا میکردید خارج شدید.
سرشار افزود: با همه این احوالات، موسیقی یک هنر کاملا آموختنی است. یعنی هر کسی تصمیم بگیرد نواختن ساز یا سازهایی را یاد بگیرد کافی است سازی بخرد و تهیه کند و استاد خوبی پیدا کند و تمرینهای کشنده و خوبی هم داشته باشد تا به خواستهاش برسد.
وی درباره اختلاف افراد در توانایی یاد گرفتن، گفت: به دلیل نوع تربیتمان و مختصات وراثتی، بعضی آموزش ها را زودتر یاد میگیریم و بعضی را دیرتر. آن مبحثی را که دیرتر یاد میگیرید باید بیشتر زحمت بکشید ولی این طور نیست که اصلاً یاد نگیرید.
نویسنده «نقد ادبی: کارکردها، آفت‌ها» به مراتب هنری در داستان نویسی اشاره کرد و گفت: در هنر هم مثل هر حیطه دیگری، هنرمند درجه یک و دو و سه داریم؛ اگر هنرمند درجه یک نشوید ممکن است درجه دو بشوید.
سرشار بهترین دوران برای آغاز یادگیری و نوشتن داستان را مقطع کودکی دانست و افزود: کسی که از سنین ۲۳ یا ۲۴ شروع می کند کارش دشوارتر می شود چون باید زحمت بیشتری بکشد.
نویسنده «آنک آن یتیم نظرکرده»، آموزش در نویسندگی را یک امر جدید دانست که کوتاه کننده راه دشوار یادگیری تجربی است و تصریح کرد: هیچ شخصی نویسنده نخواهد شد مگر اینکه نوشتن را مهمترین کار جهان برای خود تلقی کند. در کنار کارهای دیگر به داستان پرداختن هم نتیجه ای ندارد، فقط باید مهمترین کار دانست.
