نویسنده حرفه‌‎ای نویسنده‌‎ای است که به دنبال تجربه می‎رود.

▫️احمد دهقان نویسنده «سفر به گرای 270درجه» در سی و پنجمین کارگاه چای و داستان از تجربه‌های داستان نویسی جنگ و رابطه و نوع تجربه زیسته جنگ با نوشتن داستان گفت و افزود: نویسندگان امروز به تجربه جدیدی رسیده‌‎اند و آثار خودشان را می‎سازند.
▫️سی و پنجمین کارگاه چای و داستان با حضور «احمد دهقان» و موضوع «تجربه‌های زیسته و داستان ‎نویسان جنگ» در بیست و هشتمین روز از آبان 1397 در مدرسه اسلامی هنر(قم) برگزار شد و به سخنرانی، پرسش و پاسخ و خوانش داستان کوتاه «رفیق» از مجموعه داستان در دست انتشار این نویسنده اختصاص یافت.
▫️نویسنده «من قاتل پسرتان هستم» در نگاهی تاریخی نوع اتکا و نگاه به تجربه زیسته نویسندگان را به دو دوره تقسیم کرد و گفت: تا سال‎ها پیش شاید پنجاه یا شصت سال پیش نویسندگان عموماً متکی بودند بر تجربیات گذشته خودشان یعنی نویسندگان ایرانی و خارجی عموما زندگی خودشان را در دوره جوانی و نوجوانی می‎‌نویسند؛ و دوره‌ی جوانی و نوجوانی بهترین دوره زندگی آنها برای تجربه کسب کردن بوده است. بنابراین، خیلی از نویسندگان خودشان را در آن دوره تکرار می‎کنند.
وقتی داستان‌های احمدمحمود را می‎خوانید می‎بینید دوره‌ی نوجوانی خودش را تکرار می‎کند. همسایه‌ها را که می‎خوانید داستان یک نوجوان است، زمین سوخته و داستان یک شهر هم همان نوجوان است که کمی بزرگتر شده است. خود نویسنده است که داستان زندگی خودش را می‌نویسد. محمود دولت‌آبادی هم همچنین است؛ کلیدر تجربیات او در دوران جوانی، شنیده‌ها و دیده‌هایش در آن دوران است. رضا بایرامی هم یک کتاب دارد: هفت روز آخر که خاطرات او در دوران سربازی و خاطره 23/4/67 است. این کتاب یکی از بهترین خاطرات جنگ و تجربه زیسته نویسنده در آن دوره است. اگر رمان آتش به اختیار رضا بایرامی را خوانده باشید می‎بینید بایرامی چقدر از تجربه آن سه روز استفاده کرده است. در گذشته بسیاری از نویسندگان برای نوشتن داستان از تجربه زیسته خودشان و زندگی گذشته استفاده می‎کردند، الان هم همین گونه هستند، اگر بخواهیم به این شیوه استفاده از تجربه زیسته اکتفا کنیم هر نویسنده باید یک دوره طلایی در زندگی‌اش داشته باشد تا در نوشتن بتواند از آن استفاده کند.
دوره‌ی جدید محل ظهور نویسندگانی است که داستان را برای خودشان می‎سازند. نویسندگان امروزی به یک تجربه جدید رسیدند، می‎روند و داستان خودشان را می‎سازند. رضا امیرخانی در یک دوره یک ساله به امریکا می‎رود و در امریکا زندگی می‎کند. وقتی وارد امریکا می‎شود یک ماشین دست دوم می‎خرد و این کشور را می‎گردد، جای‎ جای این کشور را می‎گردد و با مسلمانان نشست و برخاست می‎کند و وقتی برمی‎گردد بی‎وتن را می‎نویسد. نمی‎رود در گذشته خودش ببیند چه چیزی برای نوشتن دارد، برای خودش سوژه پیدا می‎کند. رضا امیرخانی می‎رود و چتربازی یاد می‎گیرد و در رمان رهش خودش کاملا از این چتربازی استفاده می‎کند. برای خودش داستان دست و پا می‎کند. همینگوی هم قبل‎تر به همین شکل کار کرده و نوشته است! در جنگ‎‌های اسپانیا شرکت می‎کند فقط برای اینکه دنبال سوژه بگردد و داستان وداع با اسلحه‌‎اش را می‎نویسد. با یک گروه پارتیزانی همراه می‎شود تا یک پل را منفجر کنند که می‎شود داستان زنگ‌‎ها برای که به صدا درمی‎آیند.
▪️تجربه زیسته خیلی مهم است چه برای نویسنده جنگ و چه برای نویسنده غیرجنگ. گاه گذشته خود را تکرار می‎کنیم و گاه به دنبال سوژه می‎رویم. امروز می‎شود رفت و سوژه‌ها را پیدا کرد. یک نویسنده متکی بر تجربیات گذشته خودش و تجربیاتی است که امروز به دست می‎آورد. نویسنده حرف‌ه‎ای نویسنده‌‎ای است که به دنبال این تجربیات می‎رود، این تجربیات را پیدا و از آنها استفاده می‏کند.
آیا فقط کسی که جنگ رفته است می‎تواند داستان جنگ بنویسد؟
نشان سرخ دلیری را خواندید! استیون کرین یک روز هم وارد جنگ نشده است، ولی نشان سرخ دلیری را نوشته است. کربلایی‎لو سنش به جنگ نمی‎خورده، اما رمان جنگ نوشته است. چرا برخی اصرار دارند کسی که در جنگ بوده باید درباره جنگ بنویسد؟ چون نویسندگان گاهی تنبلی می‎کنند و وقتی می‎خواهند بنویسند تحقیق نمی‎کنند. نویسنده ای که تجربه زیسته در جنگ نداشته هم می‎تواند داستان جنگ بنویسد، اما باید تحقیق کند و خودش را در معرض سوژه قرار دهد.