تا برج‌های بلند

چند شعر کوتاه

1
بیدار که شدم
چشمهایش
سرخ سرخ بود
خفاش بیچاره

2
علامت تعجب
ایستاده بود
علامت سؤال
زیر پایش را نگاه می‌کرد

3
من و بادکنکم
با هم
از کودکی بزرگ شده‌ایم
من
روزی از این بالون خواهم افتاد
و او خواهد رفت

4
خیلی وقت است که دیگر
کلاه بر سر جالباسی نمی‌گذاریم
روسری‌مان را
گره می‌زنیم و می‌گرییم

5
آفتاب گلوی سایه را می‌گیرد
بر زمین می‌کوبد
می‌کشد
می‌کشد
تا برج‌های بلند

6
باران
زندگی را خالکوبی می‌کند،
مسلسل
مرگ را.
چیتاها
فقط تند می‌دوند

7
انسان
کانگورو
جیب
… و فرزند

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

17 − نه =