نشست بیست‌وسوم: استاد سیدناصر هاشم‌زاده
آیا اندیشه دینی قابلیت حضور در عرصه‌ی نمایش و سینما را دارد؟
نشست بیست‌وسوم از سلسله نشست‌های علمی دراماتورژی قرآن با این پرسش کلیدی آغاز شد. استاد هاشم‌زاده برای پاسخ به این پرسش به تجربه‌ی تاریخی ادبیات عرفانی ما در استفاده از واژه‌ها و اصطلاحات رایج در دنیای معاصرشان اشاره نمود که چگونه شاعران و عارفان شهیر ایرانی، کلماتی نظیر می، شراب، خرابات، یار، ساقی و … را به تصرف خویش و در خدمت معانی متعالی عرفانی درآوردند و پس از آن هر شاعری (حتی بی‌دین) بخواهد از این عبارات و اصطلاحات برای شعر گفتن بهره بگیرد، چون وارد حیطه معنایی و فرهنگی ادبیات عرفانی می‌شود، تفاسیر عرفانی از کارش می‌شود. آقای هاشم‌زاده پس از این اشاره پرسش بعدی را مطرح نمود که آیا در عرصه نمایش و سینما، توان و قدرت تصرف و از آن خود سازی این ابزار و تکنیک را داریم؟
ایشان پس از نقدهایی که به مدیریت فرهنگی و هنری کشور وارد دانست؛ به نوع مواجهه با قرآن به عنوان منبع الهام در خلق آثار هنری پرداخت. استاد هاشم‌زاده ویژگی کار هنرمند را کشف حقیقت عالم عنوان نمود و مواجهه‌ی هنرمند با متن قرآن را از باب فهم و کشف دانست؛ نه از باب تأیید آنچه خودش می‌داند و دارد. به تعبیری دیگر هنرمند باید در محضر قرآن شاگردی کند و بیاموزد؛ نه اینکه به قرآن چیزی بیاموزد و دانش خویش را بر قرآن بار کند. استاد در پایان به مؤلفه‌های قرآنی در خلق اثر هنری، نظیر وجه دیداری و عنصر تماشا در فرآیند فهم و کشف حقیقت عالم پرداخت.
منو
