در یکی از جاده‌های آرام دهلی نو نزدیک ورزشگاه ملی هند، در زیر درخت‌های انبوه، شاعر پرآوازه پارسی سرای قرن هفدهم میلادی خفته است.
ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل آنقدر که در افغانستان، تاجیکستان و ایران محبوبیت و شهرت دارد، در هند، جاییکه عمرش را گذراند، امروز کمتر شناخته شده است.
محل تولد بیدل دقیقا مشخص نیست اما بنا بر روایتی قریب به اتفاق، بیدل در سال ۱۰۵۳ خورشیدی (مطابق به ۱۶۴۴ میلادی) در عظیم آباد ایالت پتنه هند تولد شده است.
پس از مرگ بیدل در ۱۱۳۲ خورشیدی، تا مدتها شعرا و ادبای شاه جهان آباد دهلی روز چهارم صفر بر مزارش جمع می‌شدند و با خواندن اشعارش، سالگرد او را تجلیل می‌کردند. در افغانستان نیز از گذشته‌های دور تا امروز همه ساله مراسم در یادبود از او به عنوان عُرس بیدل برگزار می‌شود.
باغ بیدل در دهلی در سال ۲۰۰۶ توسط امام علی رحمان، رئیس جمهوری تاجیکستان، احیا و افتتاح شد. علاقمندان افغان بیدل نیز به نوبه خود در ترمیم سنگ نبشته های مقبره وی سهم داشته اند.
تاریخچه عرس بیدل از قندهار آغاز می‌شود. در كابل اولين بار شايق افندی با برگزاری عرس بيدل اين را احيا کرد و حلقه‌ای را شكل داد كه صديق حيا، قاری عبدالله، عبدالحق بيتاب، شايق جمال و مولانا خسته عضو آن بودند.
آثار خطی بیدل برای نخستین بار توسط تیمور شاه، فرزند احمد شاه درانی پادشاه پیشین افغانستان جمع آوری شد. نخستین مجموعه اشعار بیدل تحت عنوان کلیات بیدل در ۱۹۶۵ میلادی در کابل به چاپ رسید.
آثار منظوم او مشتمل است بر غزلیات، ترکیب بند، ترجیع بند، طلسم حیرت، محیط اعظم، طور معرفت، عرفان، تنبیه المهوسین، اشارات و حکایات، قصاید، قطعات، رباعیات، مخمسات و اشعار به زبان ترکی.
